вѣньчитъ

ВѢНЬЧИТЪ (1*) пр. Удостоенный венка, награды:

тако и мы аще вѣньчити [в др. сп. вѣньчити быти] желаѥмъ. съвълкъшес˫а вѣтъхааго чл҃вка съ дѣ˫ані||и ѥго. и вънѣшьн˫а˫а ѡстригъше. и на милостыню разда˫авъше. СбТр ХІI/ХІІІ, 113 об.–114; στεφανίτης Срезн., I, 489.